ما طالبِ (استقلال، آزادی، جهانیْ بی کرونا)، هستیم. آری این شعاری است مشابه با شعارِ: استقلال، آزادی، جمهوریِ اسلامی، که بعد از سقوط نظام شاهنشاهی بر زبانها جاری شد. در ۲۲ بهمن ماه ۱۳۵۷، نظام پوسیدهی ستمشاهی فروریخت و ریشههای فاسد دودمان سیاه پهلوی از کشور ایرانِ اسلامی، برچیده شد.
مبارزهی پانزده سالهای به همّت ملت شریفِ ایران و به رهبری امام خمینی(ره) به ثمر رسید.
در آغاز، ترسِ آن را می رفت؛ که مبادا با خروج از خانه و راه افتادن در خیابانها و ایجاد جریان های انقلابی در راستای مطالبه های بر حقِ خویش و اعلام نارضایتی از حاکمیت وقت، از طرف ارتش رژیم پهلوی مورد حمله واقع شوند. لیک اکنون نه تنها ملتمان بلکه، سایر ملت ها و کشورها خواهان این چنین استقلال و آزادی هستند، امّا از جنس دیگر، در ساختاری دیگر و با رویکردی انقلابی در مثابهی دگرگونیِ وسیعتر، بنابراین:
جهان، استقلالی میخواهد از ویروس کرونا و آزادیی برای نفس کشیدن در هوایی تازه و رهایی از ترسِ بیرون رفتن از خانه؛ که مبادا مورد تهاجمِ این ویروس واقع شود؛ در راستایِ پس گرفتنِ حقِ غذایِ روح، آری غذایِ روح و آن: حقِ برخورداری از سفری بدون بیماری کرونا و بیدغدغه.
جهان، انقلابی میخواهد با همان رنگِ وحدتِ مردمی، امّا نه با شورش و راه افتادن در خیابانها، بلکه با رنگ و لعابی دیگر از نوعِ: ترویج و جا افتادنِ فرهنگِ قرنطینهگی در خانه. افزون بر آن وحدت و تلاشهای بیوقفهی کادر درمانی مستلزم این عزم راسخ است و بی اغراق چه ایثارگرانه در این مسیر جانِ خویش را ارزانیِ ملت خود کردند.
همانطور که کادر درمانیِ کشورمان در آن دوران نا به سامان گذشته، دست از مداوای مجروحان بر نمی داشتند و توسط دژخیمان رژیم پهلوی تیرباران میشدهاند، انقلابِ جهان نیز علیه کرونا درست به سوی هدفی معین در حرکت است و آن غلبه بر ویروس کووید -۱۹ است.
جهان در حال حاضر_ مثل جنینی میماند که برای مدتی از بند ناف تغذیه میشود و پس از طی این دوره، دیگر نیازی به بندناف نیست. آری برای مدتی همه مردم جهان می بایست از بندنافِ تلاشهای همهوقتِ کادر درمانی، تغذیه کنند و به دقت توصیهها و پروتکلهای بهداشتی و درمانی را رعایت کنند، تا زمانیکه واکسن این بیماری را کشف کنند.
به امید آنکه پس از کشف واکسن، بشر به حیات عادی خود باز گردد، همچون خاتمه یافتن حیاتِ آخرین حاکمیتِ پادشاهی در ایران: دودمان پهلوی؛ آخرین دودمان پادشاهی. (۱۳۰۴ خورشیدی تا ۱۳۵۷ خورشیدی)