درخت، پای در خاک و سر بر آسمان، با سبزینگی انبوه و دگردیسی‌اش در بستر فصول، در نگاه انسان همواره چیزی بیش از یک گیاه معمولی بوده است و بیانگر رابطه‌ای رمزآلود بین اجزای اصلی‌اش یعنی: ریشه، تنه و شاخه‌هایش با جهان سفلی یا دوزخ، جهان مبانی یا زمین و جهان والا یا بهشت است. در جهان اعتقادی انسان، درخت با وجود بی‌تحرکی، نمادی از تولد، رشد و تکامل و به طور کلی زندگی دانسته شده و هم جلوه‌های قدسی یافته است. درخت در بستر هنر، اساطیر و ادیان در ملل مختلف مورد تقدس قرار گرفته است. درخت به‌مثابه آيينه تمام نمای انسان و ژرف‌ترین خواست‌های اوست.
خرما گیاهی تک لپه‌ای و گرمسیری جزو تیره نخلهاست که میوهاش خوراکی و دارای هسته‌ای سخت و پوست نازک و مزه شیرین که به شکل خوشه‌ای بزرگ از شاخه آویزان میگردد و برگهای آن بزرگ است. ارتفاع نخل به ۱۰ تا ۲۰ متر یا بیشتر هم می‌رسد.
واژه‌ی خرما ریشه و بنیاد فارسی داشته و از زبان فارسی به زبان‌های هندی، اردو، ترکی، اندونزیایی و مالزیایی به سوی شرقی و یونانی به سوی غربی وارد شده است. درخت خرما یکی از مقدس ترین و قدیمی‌ترین درختان میوه‌ی شناخته شده در زندگی انسان است. پیدایش خرما در جهان از دوران دوم زمین‌شناسی آغاز شده اما زمان پی بردن انسان به ارزشی غذایی آن به شش هزار سال پیش از میلاد می‌رسد. باستان‌شناسان احداث نخلستان‌ها را به پنج هزار سال پیش نسبت داده‌اند زیرا نامی از آن بر لوحه‌های گلی ۵۰ سده پیش یافته‌اند. در حال حاضر خرما در هر پنج قاره دنیا و در بیش از ۳۴ کشور کشت و مورد می‌باشد. بر اساس شواهد باستان شناسی قدمت کشت نخل در ایران به بیش از شش هزار سال پیش می‌رسد.
درخت خرما (آسوریک) يا به تعبيري نخل٬ و به گويش محلي جنوب مُخ “mox” و مو “mo” بدون شک٬ يکي از کهن‌ترين درختاني است که از ديرباز منبع قوت انسان‌هاي دوره‌ی باستان بوده است. مبدأ اصلي آن به درستي معلوم نيست؛ اما تاکنون دانشمندان نظريات مختلفي درباره‌ی منشأ آن ارائه کرده‌اند. عده‌اي سرزمين اوليه‌ی درخت خرما را آسيا و مشخصاً کرانه‌هاي خليج فارس دانسته‌اند. تعدادي خاستگاه اصلي آن را شمال آفريقا و شبه جزيره‌ی عربستان و بعضي سرزمين آن را شبه قاره‌ی هند و یا بلوچستان عنوان کرده‌اند. نخل نماد حاصلخیزی در مصر و بین النهرین به‌شمار می‌آمد. درخت نخل یک منبع غذایی مهم در بین النهرین باستان و یکی از چندین درختی بوده که در مراسم باروری در این منطقه به چشم می‌خورد. در مصر درخت نخل نماد افزایش محصولات بود و بطور کلی به‌همراه پاپیروس، علامت‌های اشرافی مصر علیا و سفلی را تشکیل می‌داد. درخت نخل در نظر «رغ» یا خدای خورشید، مقدس بود و به‌عنوان جایگاه او به‌شمار می‌آمد. در فرهنگ مسیحی، نخل نشانه مریم عذرا در بکرزایی مقدس و نشانه اغلب شهیدان عیسوی است. نخل همیشه راست می‌روید و هرگز شاخ و برگش نمی‌ریزد و دائما سرسبز است. این نیرو انسان را به فکر انداخت که نخل نشانه‌ای مناسب برای پیروزی است. از آنجاکه در کهنسالی نیز ثمره خوبی می‌دهد مظهر طول عمر و کهنسالی توام با سلامتی است. در فرهنگ سومری و سامی به عنوان درخت حیات درنظر گرفته می‌شود و گاهی در مصر به عنوان درخت تقویم به‌شمار می رود زیرا هر ماه یک شاخه به آن اضافه می‌شود. نخل در تخت جمشید نماد برکت و فراوانی است و به مهر مربوط است.
براي اينکه به اظهارات مبهم و مبتني بر حدس و گمان در خصوص پیشینه‌ی درخت نخل (آسوریک) بسنده نکرده باشيم، به بررسی تعدادی از آثار دوره‌های مختلف که نقش اين گياه بر روی آنها حک و ترسیم شده، می‌پردازیم.
در بناي معبد خداي ماه در نزديکي اورِ عراق، از نخل استفاده شده است، که سابقه آن را حدود هفت هزار سال قبل تخمین زده‌اند. هم چنين در نقش‌هاي برجسته نينوا آثاري از درخت نخل مربوط به دوره آشوريان وجود دارد. در قانون‌نامه حَمورابي، ششمين پادشاه بابِل٬ چند ماده درباره نخل وجود دارد، که نشان مي‌دهد درخت نخل چه تأثيري بر زندگي مردم آن زمان داشته است. در ماده‌ی ٥٩ اين قانون آمده است: هرکس نخل خرما را قطع کند، بايد ٢٢٥ گرم نقره جريمه بپردازد. در ماده ٦٠ نيز مقررات بين کارگر و مالک نخلستان وضع شده است:
کارگر نخلستان بايد زمين را با استفاده از پاجوش‌ها بکارد و براي مدت ٤ سال آنها را آبياري کند و سپس، در طول سال پنجم که درختان خرما به بار مي‌نشينند، محصول آن را به طور مساوي بين خود تقسيم کنند.
تأثير نخل در ميان مردم دنياي باستان به قدري بوده که کاخ‌ها، معابد، و حتي تخت‌هاي سلطنتي را در دوره‌ی سومريان و بابليان به وسيله برگ هاي آن تزئين مي‌کرده اند. سرستون‌های تالاری بزرگ در مجموعه بناهای باشکوه کَرَنک مصر به شکل برگ خرما تراشیده شده است.
از هزاران سال پيش تاکنون، به دليل تأثير نخل در زندگي بشر، اين گياه از اهميت و قداست ويژه‌اي برخوردار بوده است. مردم ادوار مختلف تمدن بين النهرين، هريک به‌گونه‌اي در نشان دادن اهميت نخل، آيين‌ها و مراسم و اعتقادات نيکي داشته‌اند: سومريان نخل را مقدس مي‌شمرده‌اند و آن را مایه‌ی برکت مي‌دانسته‌اند؛ در نزد کلدانيان نخل الهه‌ی خاصي داشته است؛ بابليان خداي مخصوصي براي نخل داشته‌اند؛ آشوريان از خرما به‌عنوان شيريني در مجالس شادي استفاده مي‌کرده‌اند؛ هندوها نيز شرط برکت را در خاندان عروس و داماد، وجود خرما مي‌دانسته‌اند؛ عرب‌ها خرما را تنها ماده‌ی تغذيه‌ی عموم برمي‌شمرده‌اند، و آن را «شجرۀالحياة» می‌نامیدند و بر این اساس منشأ آن را آدمي مي‌دانستند. ايرانيان، به خصوص مردم جنوب٬ نخل را تنها ميراث پس از خود مي‌دانند و آن را «شجره‌ی وفاداري» می‌نامند.
در ايران بر اساس شواهد باستان شناختي، نزديک به شش هزار سال پيش کشت نخل وجود داشته است. می‌توان گفت؛ کاشت نخل در ایران از دوران باستان شروع شده و به پیش از سلسله‌ی هخامنشی مربوط می‌شود. از دیر باز درخت نخل و میوه ی آن تاثیر بسزایی در زندگی مردم جنوب ایران داشته است. در ادبیات ساسانی از جمله در کتاب بندهشن از نخل یاد شده است. منابع چینی از ایران (در زبان ایشان بوسی، تلفظ چینی پارسی) به عنوان سرزمین نخل خرما که در نزدشان به‌نام عناب پارسی و عناب هزار ساله مشهور بوده، یاد کرده‌اند. در پایان سده نهم میلادی، نخل خرما را از ایران به چین برده و در آنجا کشت کرده‌اند.
در میان یافته‌های ارزشمند باستان‌شناسان در شهر سوخته، سفالینه‌ای وجود دارد که در آن بزی در پنج حرکت به سمت درختی می‌جهد و برگهای آن را می‌خورد. گفته می‌شود این سفالینه که هم‌اکنون به‌عنوان نخستین پویانمایی جهان در دنیا مطرح شده‌است، در حقیقت پویانمایی داستان منظوم کهن درخت آسوریک (نخل) و بز است.
در دوره‌ی عيلاميان، در نزديکي شهر شوش، بر اساس نقوش، مهرها و کتیبه‌های مکشوفه می‌توان گفت نخلستان‌هاي بسياري در این منطقه وجود داشته است. وجود نقش نخل بر روي مهرهاي عیلامی، هخامنشی و مسکوکات عبرانیان قدیم نشان از اهميت و قداست اين گياه نزد مردم آن دوره دارد، همچنین در منظومه‌ی درخت آسوريک که به پهلوي و از زمان ساسانيان به جاي مانده است، در مناظره‌ای میان بز و نخل، خرما فواید خود را برمی‌شمارد. ایرانیان در جشن‌ها و تشریفات ویژه‌ی نوروز از درخت خرما و میوه‌ی آن استفاده می‌کرده‌اند.
درخت نخل علاوه بر میوه‌ی متنوع و خوش طعمش کاربردهای فراوانی در زندگی روزمره‌ی انسان‌ها، اعم از: استفاده در تولید داروهای گیاهی، ساخت وسایل کاربردی و اشیاء تزیینی دارد. همچنین نخل و فراورده‌های آن در وضعیت اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی منطقه موثر بوده و بخش اعظمی از آداب، رسوم و آئین‌های محلی و بومی منطقه را به خود اختصاص می‌دهد. امرار و معاش اکثر ساکنان روستاهای جنوب کشور از طریق تولیدات درخت نخل می‌باشد.
طبق روایات موجود بیشترین گیاهی که در قران کریم از آن یاد شده درخت نخل می‌باشد که این مسأله نشان دهنده‌ی اهمیت آن در دین اسلام و زندگی انسان می‌باشد. کلمه‌ی نخل، جمع آن نخیل و نخله در بیست آیه‌ی قرآن آمده است. بجز کلمه‌ی نخل نام نوعی خاص از درخت خرما به نام لِينَةٍ در سوره‌ی حشرآیه‌ی ۵ آمده است.
“مَا قَطَعْتُمْ مِنْ لِينَةٍ أَوْ تَرَكْتُمُوهَا قَائِمَةً عَلَى أُصُولِهَا فَبِإِذْنِ اللَّهِ وَلِيُخْزِيَ الْفَاسِقِينَ.” (حشر/۵)
درخت نخل مانند انسان بوده و از دو جفت نر و ماده تشکیل شده و واحد شمارش آن مانند انسان نفر می‌باشد. درخت نخل در ۱۶ سالگی بالغ می‌شود و ثمر می‌دهد و در پیری، دندان نخل که “تَوَخْتَکْ” نامیده می‌شود، می‌ریزد.
اگر هنگام جابجایی سر نخل صدمه ببیند خشک می‌شود٬چون در سر نخل ماده‌ای وجود دارد به نام “کَچ” که همانند مغز آدمی است. نام دیگر کچ “پنیر نخل” است که در واقع ماده‌ی اولیه‌ی تشکیل تنه و برگهای نخل پیش از مرحله‌ی چوبی شدن می‌باشد. درخت نخل مثل آدم‌ها در آب خفه می‌شود و اگر آب از سر نخل بگذرد مرگ درخت نخل حتمی است. سر هر درختی را اگر قطع کنند بیشتر شاخ و برگ می‌دهد به جز درخت نخل که اگر سر این درخت را قطع کنند خشک می‌شود و می‌میرد مثل انسان. اگر چوب نخل را بسوزانیم هیچ زغالی ندارد، مثل آدمی. عمر درخت نخل تا صد و گاهی تا صد و بیست نیز می‌رسد. و از همه اینها جالب‌تر اینکه نخل‌ها عاشق همدیگر می‌شوند و این هم صفات انسانهاست.
اصمعی گوید: «شخصی از یمامه برای من حکایت کرد و گفت طربستانی بود که همه ساله حمل نیکو آوردی، دوسال بگذشت و حمل نیاورد. مردی بیاوردم که به علم نخل مخبر بود. بدید و بگفت این نخل راهیچ علت نمی‌یابم که مانع حمل افتد. آن که بر بالای نخل دیگر رفت ونظر بر چپ و راست کرد و در جوار آن نخلی بود. گفت این نخل بر آن عاشق است باید که با تلقیح از آن، این نخل را بارور کنم و در آن سال، آن را از این نخل گشن دادیم، حمل بسیار نیکو آورد».
تکثیر این درخت بوسیله‌ی هسته‌ی خرما یا بوسیله‌ی جابجا کردن پاجوش‌ها (جوانه‌های خرما) صورت می‌گیرد. بهترین وسیله‌ی تکثیر خرما همان جابجا کردن پاجوش یا درخت کوچکی است که اطراف درخت نخل مادر تولید می‌شود. بهترین فصل تکثیر، تابستان و ماه‌های تیر و مرداد است. طریقه‌ی باروری این درخت بدین‌صورت است که به ازاء هر اصله درخت ماده ، ۱۵ اصله پایه‌ی نر در نظر گرفته می‌شود و خوشه‌ها را از درخت نر درمی‌آورند و درختان ماده را باور می‌کنند که در اصطلاح محلی به این عمل ایوار می‌گویند. درخت خرما دارای انواع مختلف می‌باشد و بعضی معتقدند به چهارصد نوع می‌رسد.
نخل درختی است که یک‌سال تمام می‌تواند هزینه‌ی زندگی یک کشاورز را تامین کند. در تابستان از میوه‌ی تازه‌ی آن؛ رطب و در زمستان از خرمای آن استفاده می‌کنند. در سایه‌اش می‌خوابند و از الیاف و برگ‌ها و ساقه‌های آن خانه و منزل به صورت لهر (Lahar) و سرگ (Serg) ساخته و از فرآورده‌های آن قند خرما، شیره‌ی خرما، سرکه و الکل به دست می‌آورند. هسته‌ی خرما مصرف غذایی برای دام‌ها دارد و از برگ آن برای بافتن زیراندازی به نام تک (Tak) استفاده می شود و از خوشه‌ی خرما که به پنگ (Pang) معروف است سبد و دیگر محصولات حصیری مانند کنتله (Kantela) بادبزن، سرجهله، جارو و طناب حصیری درست می کنند. از سیس خرما (Sis) که همان الیاف وسط شاخه‌ها هستند، جهت شستن ظرف و بافتن طناب محکمی به نام پوران (Powran) برای بالا رفتن از درخت استفاده می‌شود.
خاورمیانه بزرگترین تولید کننده‌ی خرما در جهان است و پس از عراق، عربستان سعودي و مصر، ایران در مقام چهارم تولید این ماده‌ی غذایی در این ناحیه قرار دارد. بر اساس آمار منتشر شده بیش از ۲ درصد از اراضی قابل کشت کشور یعنی چیزي در حدود ۲۱۸۰۰۰ هکتار به نخلستان‌ها تعلق داشته و در هر هکتار رقمی در حدود ۱۵۰ اصله درخت موجود است.
بنابراین درخت نخل با توجه به قدمت و قداست آن، یکی از میراث ناملموس ارزشمند سرزمین ما محسوب شده و می‌توان آیین و رسوم مربوط به کاشت، نگهداری، تکثیر و برداشت محصول آن را در فهرست آثار ملی کشور ثبت نمود و همچنین با توجه به پیشینه و ویژگی‌های عنوان شده ار این درخت باستانی و مقدس، اختصاص یک روز از تقویم ملی کشور به درخت نخل ضرورری می‌باشد.
منابع مطالعاتی:
– درویش منش، کژال ، بررسی نقوش گیاهی مشترك درآثارمنقوش حسنلو، زیویه، قلایچی، ربط ۲ و ارتباط آنها با هنر آشور، نشریه هنرهای زیبا – هنرهای تجسمی، دوره ۲۱، شماره ۲، تابستان ۱۳۹۵٫
– سلامي، عبدالنبي، خرما در فرهنگ مردم خِشت و دلوار، نشریه‌ی گویش شناسی، شماره‌ی ۱٫
– دانشنامه‌ی جهان اسلام (www.rch.ac.ir)
– فربود، فریناز و طاووسی، محمود. (۱۳۸۱)، بررسی تطبیقی مفهوم نمادین “درخت” در ایران، فصلنامه مدرس هنر، شماره ۲٫
– ممبینی، مهتاب و شافعی، آزاده، نقش گیاهان اساطیری و مقدس در هنر ساسانی (با تأ يكد بر نقوش برجسته، فلزکاری و گچ بری(، نشریه‌ی جلوه‌ی هنر، شماره ۱۴، ۱۳۹۴٫
– K. J. Roach, The Elamite Cylinder Seal Corpus, c.3500 – ۱۰۰۰ BC, 2008.
